Deze week staken de eerste plantjes van pompoen, wortel en cherry-tomaatjes hun blaadjes boven de aarde. Het gaf zo’n blij gevoel dat het gebeurde. Het is aan één kant zo bekend, maar toch ook een wondertje van de natuur. Uit een zaadje komt een plantje en straks vruchten die we kunnen eten.
Die verwondering, even bij stil staan tussen al het andere.
Het voelen van de natuur waar we soms ver van af staan.
Je eigen eten kweken.
Het oergevoel
Diep in mij zit een oergevoel wat eigenlijk veel meer zelfvoorzienend zou willen zijn. Dat levert heel veel op. De tijd die ik nu niet lijk te hebben, gaat dan zitten in het verbouwen van groente en fruit. De realiteit nu is dat ik mijn tijd aan ander werk geef en dan de groente en fruit moet kopen in de winkel, wat helaas vaak gepaard gaat met pesticiden, toevoegingen, plastic, et cetera.
Niet dat ik terug wil naar 100 jaar geleden. Het is zoeken hoe ik dat gevoel nu in mijn leven kan vormgeven en trouw kan zijn aan dat gevoel. Of liever steeds meer keuzes maken die daarbij passen.
Herken je dat oergevoel?
Hoe ga jij daarmee om?
De veranderingen zijn zichtbaar
Het maakt me blij om me heen te zien dat er steeds meer veranderingen zijn richting dierenwelzijn en milieu-ontlasting op een eigentijdse manier. Ik ben overtuigd dat van ieder klein stapje die ieder individu kan zetten, kan helpen. Al is het maar het voorbeeld wat je geeft aan de volgende generatie.
Het is genieten dat mijn zoontje ook geniet van het groeien van de plantjes. Hij zegt: ”Elke keer als ik ze wat water geef en later weer kijk, zijn ze gegroeid!” Het gaat hard nu. De volgende stap is ze verspenen, in een ruimere pot zetten.
Wordt vervolgd…
Vegan met 3 Not-Vegan zonen, hoe houdt Marjan zich staande? Als vegan kok bij retraites leeft zij zich helemaal uit. Met een berg creativiteit redt zij zich thuis prima. Meer blogs lezen…
Marjan
Blogger
