Kun je van dieren houden en ze eten?

Van dieren houden en ze eten, kan dat?

“Ik hou van dieren, maar ik eet ze ook.” Zou je dat echt kunnen menen?
Ja, dat denk ik wel! Ik weet zeker dat mensen dit menen als ze dit zeggen.

Mensen hebben huisdieren en zorgen hiervoor, zien het als familie, als maatje en hebben groot verdriet als deze dieren overlijden of als hen iets anders ergs overkomt.

En ook boerderijdieren zijn best wel geliefd, want de meeste mensen genieten ervan om naar een kinderboerderij gaan en willen wel een schaap aaien of een biggetje zien rollen in de modder. Veel mensen vinden het ook een leuk gezicht om koeien in de wei te zien staan. Ze krijgen er een goed gevoel bij.

Ze vinden dierenleed niet fijn

Diezelfde mensen willen, over het algemeen, de beelden die gemaakt worden in slachthuizen niet bekijken. Dat vinden ze naar en daardoor willen ze het niet zien. De meeste mensen zouden zelf ook niet een dier dood willen maken en zelfs als er mensen zijn die dit wel zelf kunnen, dan willen ze nog steeds dat het snel gebeurt en dat een dier hier niet te veel onder lijdt. Er zijn zelfs mensen die niet kunnen nadenken over wie ze eten, tijdens het eten van dieren.

Dit is voor mij super logisch. Juist doordat mensen empathische wezens zijn, zijn ze in staat om zich te kunnen verplaatsen in een dier. Ze kunnen zich bedenken hoe het zou kunnen voelen als je in de rij staat om gedood te worden en geen kant op kunt. Dat dit naar is, is hartstikke logisch. Als je dat prettige beelden zou vinden, zou je in onze maatschappij worden bestempeld als psychopaat, terwijl diezelfde maatschappij ons telkens wil laten geloven dat het oké is dat dit met dieren gebeurt.

Dus wat gaat er dan mis?

Er is iets dat misgaat met de connectie, want het niet willen zien van een slachting betekent eigenlijk dat je het erg vindt, maar tegelijkertijd betaal je iemand om dit voor jou te doen. Hoe kan dat?

De industrie en maatschappij leren ons van kleins af aan al dat je vlees moet eten, dat het nodig is, dat het natuurlijk is en dat het normaal is. Het is ook een cultureel ding, want wij eten alleen bepaalde dieren, zoals varkens, schapen en kippen, terwijl we geen apen, panda’s en welpjes willen eten. Dat wordt ons niet aangeleerd.

We leren dat varkens, koeien, schapen en kippen geen individuen zijn, maar we zien ze als groepen en meer in de vorm van ‘dat ze allemaal hetzelfde zijn’. En dat maakt het gemakkelijker om je over hun welzijn heen te zetten. “Het zijn maar varkens, hoor.” En dat terwijl je zeker weten zal zeggen dat je huisdier wel een individu is, terwijl een varken net zoveel bewustzijn heeft en zelfs slimmer is dan een kat of hond.
Pas als je dit in kan zien, zie je hoe wij worden losgemaakt van onze authentieke gevoelens voor dieren. En als je losstaat van je echte gevoelens die je hebt voor deze dieren, dan pas kun je meedoen met iets waar je van oorsprong helemaal niet achterstaat.

We weten allemaal heus wel dat alle dieren pijn voelen, dat ze kunnen lijden en dat ze ook allemaal willen leven. We weten wat er mis is, maar toch maken we de connectie niet. De grootste dierenvrienden eten dieren. We zijn allemaal blind gemaakt, geconditioneerd, zonder dat we hiervan bewust zijn. Maar we weten bijvoorbeeld wel dat het eten van huisdieren wel gek is. Dat we het ene dier eten en het andere dier knuffelen, heet carnisme en je kunt hier van loskomen. Dat is wat veganisten doen.

Wil je ook de connectie een kans geven, dan is deze documentaire “Live and let live” (geen nare beelden) misschien heel nuttig.