Ik wil gewoon een hamburger!

In 2014 studeerde ik in Jakarta en met een klein groepje meiden vertrokken we een weekend naar Yogyakarta. Een van de meiden wilde graag samen eten bij de Loving Hut. Ze at vegetarisch en dit restaurant stond bekend om het vegetarische/vegan eten.

Maar pffff… we aten praktisch iedere dag rijstgerechten dus de anderen en ik hadden echt zin in een broodje hamburger. We wilden weinig weten van haar plan, maar omdat opsplitsen geen optie was, gingen we mee. Ik kan me nog herinneren dat ik me er echt over frustreerde dat ze naar zo’n plek wilde gaan als we eindelijk weer wat westers konden eten. Aangekomen bij het restaurant waren er alleen maar opties zonder vlees. Ik voelde me erin geluisd. De dingen die op de kaart stonden, waren voor mij totaal onbekend. En wat was er mis met het eten van vlees?

Waar doe je dan moeilijk over?!

Nu ik er zelf enkele jaren later voor gekozen heb om veganistisch te eten, kan ik me niet meer indenken waarom ik hier zo’n probleem van maakte. Het meisje dat dit restaurant uitgekozen had, paste zich de hele reis aan ons aan en at voor zichzelf wat anders. Het enige wat ze van mij en de rest vroeg was om één avond naar een vegetarisch restaurant te gaan. Dat ik me totaal niet in haar kon verplaatsen, geeft goed weer hoe vertroebeld mijn blik op eten was.

Niet altijd even geduldig…

Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik niet altijd even veel geduld heb met de mensen om mij heen die niet vegan eten en mijn manier van leven misschien maar vreemd vinden. Ondanks alle positieve veranderingen zoals steeds meer vegan producten in de schappen, gaat het me dan ineens allemaal even te langzaam en wil ik dat het sneller gaat. Op die momenten probeer ik terug te denken aan de tijd dat ik zelf ook alles at en er verder weinig over nadacht. Ik vond het zo fijn dat er mensen waren die geduld met mij hadden en mij niet veroordeelden. Dit heeft mij geholpen om uiteindelijk een eigen beslissing te maken.