Van niet mogen naar niet willen

Als je me een aantal jaar geleden gevraagd had zonder welke producten ik niet zou kunnen leven, dan had ik waarschijnlijk gezegd: maltesers, nacho buggles chips, parmaham, geitenkaas en eigenlijk alle andere soorten kaas. Veganisme was me totaal onbekend en ik dacht eigenlijk weinig na over de dingen die ik at. Wie had ooit verwacht dat het zou gaan van niet mogen naar niet willen?

Veganist? Pfff… zo extreem!

Ik weet nog dat een vriendin mij vertelde dat een jongen die we kennen, veganist geworden was. Veganist? Ja en zelfs zo extreem dat hij nu op zoek was naar een veganistische winterjas, waar dus ook geen wol in mocht zitten. Ik vond het maar vreemd en snapte totaal niet waar dat hele idee vandaan kwam.

Meedoen aan de VeganChallenge

Op Google zoek ik regelmatig naar leuke recepten en zo kwam ik een keer terecht op een site van iemand die veel plantaardige recepten deelde. Lekkere taarten, ovengerechten, pizza’s, burgers enzovoorts. Eigenlijk allemaal dingen die ik ook at, maar dan plantaardig. Het maakte mij erg nieuwsgierig, en zo besloot ik eind 2015 om mee te doen aan de VeganChallenge. Ik was benieuwd of ik het vol kon houden. Vooral een maand zonder kaas leek me onmogelijk.

Het zag er verrukkelijk uit!

Diezelfde maand werd er een vegan brunch georganiseerd in een plantenkas in Arnhem. Samen met een vriendin ging ik erheen en we waren stomverbaasd over hoe mooi het eten er allemaal uitzag en hoe goed het smaakte. We hadden groenten met dip, misschien wat soep en vegaburgers verwacht. Maar het zag er nog beter uit dan de niet vegan-dingen die ik thuis in elkaar knutselde. In de kas raakte ik in gesprek met een jongen. Hij at al een poos veganistisch en vertelde over de voordelen. Alle bekende kritische vragen kwamen naar boven, maar hij wist overal rustig en duidelijk op te reageren. Het klonk ergens allemaal zo logisch.

Een leven zonder kaas?

Onder andere het gesprek en de VeganChallenge, hebben mij aan het denken gezet over wat ik at en waar dit eten vandaan komt. Het vegan eten ging mij veel gemakkelijker af dan ik verwacht had en ik at ook nog eens veel gevarieerder. En daarbij had ik veel minder last van mijn darmklachten na het eten.

Van niet mogen naar niet willen

Vanaf toen ben ik mij gaan verdiepen in het veganisme en ik voelde me echt uitgedaagd om deze manier van eten voort te zetten. In het begin besloot ik eerst een soort van 80/20 verhouding aan te houden. 80% van de tijd vegan eten, en dan af en toe wel kaas. Vlees en melk kocht ik niet meer, maar kaas laten staan, vond ik erg lastig. Maar na veel lezen en het bekijken van documentaires als Cowspiracy, wist ik dat ik het leed waar ik mee geconfronteerd was, niet meer wilde sponsoren. In het begin voelde het alsof ik allerlei dingen niet meer mocht. Maar langzamerhand veranderde dit gevoel. Ik wilde het niet meer eten. Het ging van niet mogen naar niet willen. En dit gevoel is nog steeds het allerbeste.